Θα'μαι στο πλάι σου....

Τη θλίψη απ' τα μάτια μου να πάρεις
και να τη ρίξεις στου πελάγου το βυθό
κι αν τύχει μες σ'ανέμους να χαθώ
μη μ'αρνηθείς, μη μ'αποπάρεις

Το πιο ακριβό σου χάδι να μου δώσεις
κι αν η λαχτάρα σου κουρσέψει το κορμί
αιτία, πρόφαση να γίνει κι αφορμή
ποτέ μη μ'αρνηθείς, μη με προδώσεις

-R-
Σύννεφα του γιαλού θε ν'αρματώσω
θα'μαι στο πλάι σου και ας ματώσω
Σύννεφα του γιαλού θε ν'αρματώσω
θα'μαι στο πλάι σου και ας ματώσω θα'μαι στο πλάι σου.....

Την πιο βαθιά ανάσα μου να νιώσεις
σαν άρωμα φερμένο απ'τη βροχή
κι αν γίνει τ΄όνειρο ταξίδι και ευχή
που αγάπησες πολύ, μη μετανιώσεις....

Σοφιάννα Αγγελοπούλου

Οι φωτογραφίες αποτελούν πνευματική μας ιδιοκτησία κι απαγορεύεται η αναδημοσίευση.

Φωτιά στο λιμάνι.....

Θα 'μαι πάντα εγώ μες το όπλο σου σφαίρα

να σκοτώνεις αυτούς που σκοτώνουν τη μέρα

Με τα μαύρα γυαλιά και το άσπρο φουστάνι

να κοιτάς μακριά τη φωτιά στο λιμάνι.

Ξέρω ένα παιδί που μου λέει πως σε ξέρει

ότι είχατε δει ένα τρελό καλοκαίρι

στο κομμάτι που λείπει απ' το σπασμένο καθρέφτη,

στο λιμάνι φωτιά, τον ήλιο πάλι να πέφτει

Κόκκινα σύννεφα στον ουρανό κι εσύ γελάς...

Γελάς καθώς το πλοίο πλησιάζει σαν θηρίο

και μου λες λοιπόν θυμήσου

μη πετάξεις τη ζωή σου στα σκυλιά

Θα 'μαι πάντα εγώ μες το όπλο σου σφαίρα

να χτυπάς το νερό, να χτυπάς τον αέρα

να θυμάσαι ξανά όσα είχαμε κάνει

τις φωτιές στα ντεπώ, τη φωτιά στο λιμάνι

Κόκκινα σύννεφα στον ουρανό κι εσύ γελάς...

Γελάς καθώς το πλοίο...

Γελάς γιατί σε θέλω, κατεβάζεις το καπέλο

και μου λες λοιπόν θυμήσου

σαν ταινία η ζωή σου να κυλά...

Οι φωτογραφίες αποτελούν πνευματική μας ιδιοκτησία κι απαγορεύεται η αναδημοσίευση. 

Γη των απουσιών

Ερέτρια αρόδου...προχθές....

                                                                    Τώρα θα κοιτάζεις μία θάλασσα.

                                                          Ἡ διάθεση νὰ σὲ ἐντοπίσω
                                                                    στὴ συστρεφόμενη ἐντός μου γῆ τῶν ἀπουσιῶν
                                            ἔτσι σὲ βρίσκει:
                                                                    πικρὴ παραθαλάσσια ἀοριστία.

                                          Ἐκεῖ δὲν ἔχει ἀκόμα νυχτώσει
                                                                         κι ἂς νύχτωσε τόσο ἐδῶ
                                                                               τῶν τόπων οἱ κρίσιμες ὧρες
                                                                                                                 σπάνια συμπίπτουν.
                                                            Κάτι σὰν φῶς καὶ οὔτε φῶς,
                                                                          ἡ ὥρα τοῦ ἑαυτοῦ σου ἔχει πέσει.

                                                      Χορεύουν φύκια
                                                              κάτω ἀπ᾿ τὸ τζάμι τοῦ νεροῦ.
                                              Τὰ ρηχά, ἔχουν κι αὐτὰ
                                                      τὰ βάσανά τους καὶ τὰ γλέντια τους.

                                                Τώρα θὰ ἔχουν λύσει τὰ μαλλιά τους
                                                                               οἱ ἁγνὲς ἡσυχίες τριγύρω
                                                                                        μὲ τὴ σιωπή σου θὰ τὶς κάνεις
                                                                                                γυναῖκες σου ἐκπληρωμένες.
                                                                                                              Ξαπλώνουν δίπλα σου.
                                                Ἡ σκέψη σου στερεώνει σκαλοπάτια στὸν ἀέρα
                                                        κι ἀνεβαίνει. Σὲ κρατάει στὸ ράμφος της.
                                                       Ποῦ ξέρω ἐγὼ τὰ εὐαίσθητα σημεῖα τοῦ πελάγους
                                                                                                                               γιὰ νὰ σὲ καταλάβω;

                                       Θὰ κοιτάζεις μία ἔρημη θάλασσα.
                                                    Τὸ βλέμμα σου δὲν παραλλάζει
                                                                      ἀπὸ πλαγιὰ ποὺ γλυκὰ
                                                                                  καὶ μ᾿ ἀνακούφιση σκουραίνει
                                                                                         κατρακυλώντας μὲς στὴν ἀπομάκρυνση.
                                           Ἀναπνέεις μὲ τὸ στέρνο τῶν μακρινῶν ἠρεμιῶν,
                                                                                               ποὺ ἔχω γι᾿ αὐτὲς διαβάσει
                                                                                                 στοὺς πολύτομους κόπους ποὺ ἔδεσα.
                                     Σ᾿ ἕνα ἀβαθῆ σου στεναγμὸ βούλιαξε ἕνα βαπόρι.
                                                                        Δὲν θὰ ἤτανε βαπόρι. Θὰ ἤτανε σκιάχτρο
                                                                                                       στὰ ὑγρὰ περβόλια τῆς φυγῆς
                                                                                                                νὰ μὴν πηγαίνουν οἱ διαθέσεις
                                                                                                                                             νὰ τὴν τσιμπολογᾶνε.

                                  Ἡ τερατώδης τοῦ πελάγους δυνατότητα,
                                                                           ἡ κίνηση τοῦ πλάτους,
                                                                                    φθάνει στὰ πόδια σου ἀφρός,
                                                                                              ψευτοεραστὴς στὰ πρῶτα βότσαλα.
                                                                                                         Τοὺς σκάει ἕνα φιλὶ καὶ ξεμεθάει.

---

                                        Τώρα, θὰ σοῦ ἔχουν πεῖ ὅ,τι εἶχαν νὰ σοῦ ποῦν
                                                                                   Οἱ ἀναδιπλώσεις τῶν κυμάτων
                                                                                                     καὶ θὰ ἐπιστρέφεις κάπου.
                                                                                         Θὰ παίρνεις κάποιο χωματόδρομο,
                                                                                                                                      μιὰ ἄλλη ἅπλα,
                                                                                                        ἀλλοῦ γυμνὴ κι ἀλλοῦ ντυμένη μὲ βλάστηση.

                                                    Ἡ σκέψη σου, μετὰ ἀπὸ τόση θάλασσα,
                                                                                          κατέβηκε ἀπὸ γλάρος,
                                                                                          βάζει τὸ δέρμα τῆς προσαρμογῆς καὶ χάνεται.
                                                    Ὅπου εἶναι θάμνος, πράσινη
                                                                               ὅπου σκοτεινό, σκοτεινή.
                                                                                        Ἐκεῖ ποὺ οἱ καλαμιὲς σπέρνουν ψιθύρους,
                                                                                                                                                      ψιθυριστή,
                                                                                                                         ὅπου περνάει ρίζα, ριζωμένη
                                                                                                                                ὅπου κυλάει ρυάκι, ρέουσα
                                                                                                                                   κι ὅπου δαγκώνει ἡ πέτρα, πέτρινη.

                                                   Στὴν ψυχή σου δὲν φθάνει κανεὶς
                                                               οὔτε διὰ ξηρᾶς οὔτε διὰ θαλάσσης.

                                                Αὐτὸ τὸ δισκίο,
                                                          τὸ ἀκουμπισμένο στὸ μαῦρο ἀτμοσφαιρικὸ τραπέζι,
                                                                        ποὺ τὸ περνᾷς κι ἐσύ, ὅπως κι οἱ ἄλλοι, γιὰ φεγγάρι,
                                                                                                ἄσ᾿ το, δὲν εἶναι φεγγάρι.
                                                                                                         Εἶναι τὸ βραδινό μου χάπι  
                                                                                                       τὸ ψυχοτρόπο.

     

Κικὴ Δημουλᾶ