8 Φεβρουαρίου 2014

Ο νους και η καρδιά....

Περπατώ στ΄ αφρόχειλα της άβυσσος και τρέμω. 
Δυο φωνές μέσα μου παλεύουν.
O νους: "Γιατί να χανόμαστε κυνηγώντας το αδύνατο; 
Μέσα στον ιερό περίβολο των πέντε αιστήσεων 
χρέος μας ν΄ αναγνωρίσουμε τα σύνορα του ανθρώπου."
Μα μια άλλη μέσα μου φωνή, 
ας την πούμε έχτη δύναμη, 
ας την πούμε καρδιά, αντιστέκεται και φωνάζει
 "Όχι! Όχι! Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου! 
Να σπας τα σύνορα! 
Ν΄ αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου!
Να πεθαίνεις και να λες: Θάνατος δεν υπάρχει!"
Ο νους: "Λαγαρό κι ανέλπιδο είναι το μάτι μου και θεάται τα πάντα. 
Η ζωή είναι ένα παιχνίδι, μια παράσταση 
που δίνουν οι πέντε θεατρίνοι του κορμιού μου.
"Κοιτάζω με απληστία, με ανείπωτη περιέργεια, 
και δεν έχω την αφέλεια του χωριάτη να πιστέψω,
 και ν΄ ανέβω απάνω στη σκηνή επεμβαίνοντας στην αιματερή κωμωδία.
"Είμαι ο θαματοποιός φακίρης που ακίνητος,
καθούμενος στο σταυροδρόμι των αιστήσεων, 
θεάται να γεννιέται και ν΄ αφανίζεται ο κόσμος, 
θεάται τα πλήθη να σαλεύουν και να φωνάζουν 
στα πολύχρωμα μονοπάτια της ματαιότητας.
"Καρδιά, απλοϊκή καρδιά, γαλήνεψε κι υποτάξου!"
Μα η καρδιά ανατινάζεται και φωνάζει: 
"Είμαι ο χωριάτης και πηδώ απάνω στη σκηνή κι επεμβαίνω στην πορεία του κόσμου!"
Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύουμαι! 
Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι.
Ρωτώ, ξαναρωτώ χτυπώντας το χάος: 
Ποιος μας φυτεύει στη γης ετούτη χωρίς να μας ζητήσει την άδεια; 
Ποιος μας ξεριζώνει από τη γης ετούτη χωρίς να μας ζητήσει την άδεια;
Είμαι ένα πλάσμα εφήμερο, αδύναμο, καμωμένο από λάσπη κι ονείρατα. 
Μα μέσα μου νογώ να στροβιλίζουνται όλες οι δυνάμες του Σύμπαντου.
Θέλω μια στιγμή, προτού με συντρίψουν, ν΄ ανοίξω τα μάτια μου και να τις δω. 
Αλλο σκοπό δε δίνω στη ζωή μου.
Θέλω να βρω μια δικαιολογία για να ζήσω και να βαστάξω το φοβερό καθημερινό θέαμα της αρρώστιας, της ασκήμιας, της αδικίας και του θανάτου.

Νίκος Καζαντζάκης Ασκητική

Σοφιάννα Αγγελοπούλου
Οι φωτογραφίες αποτελούν πνευματική μας ιδιοκτησία κι απαγορεύεται η αναδημοσίευση.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου