30 Νοεμβρίου 2013

Τα γλυκά απελπισμένα σου αντίο



Παραδομένος σε μια μοίρα σκοτεινή
έτσι αφημένος σ' ένα απόκοσμο παζάρι
να υποφέρω από μια δύναμη κρυφή
με τα κουρέλια μου να ντύνω το φεγγάρι

Γελώντας λούζομαι σε βιβλικές βροχές
κι αν σκοτεινιάζω αγάπη μου μη με φοβάσαι
γιατί ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές
που με τυλίγουν σαν ομίχλη όταν κοιμάσαι

Την ερημιά μου τη στοιχειώνουνε φωνές
πονάει η μνήμη μου κι σκούζει σαν θηρίο
και έτσι για πάντα θα γεμίζω μ' ενοχές
για τα γλυκά απελπισμένα σου αντίο

Και εγώ που πάντα ήθελα μέσα σου να ζήσω
σφαδάζω κάτω από έναν ξένο αστερισμό
ήρθα εδώ για να υποφέρω, ν' αγαπήσω
και να χαθώ.





Σοφιάννα Αγγελοπούλου

Οι φωτογραφίες αποτελούν πνευματική μας ιδιοκτησία κι απαγορεύεται η αναδημοσίευση.

Είσαι;

Είσαι για ένα ταξίδι στ΄ ανοιχτά;
Είσαι για ένα ρίσκο;
Θέλω να μου υποσχεθείς πως δε θα πάρεις μετεωρολογικό δελτίο
Πως δε θα χεις μαζί σου προμήθειες κι αποσκευές
Πως δε θα γεμίσεις το πλεούμενο με σωσίβια.
θα δέσουμε την άγκυρά μας στα φτερά των γλάρων.
Και θα ορίσουμε τιμονιέρη το πιο τρελό δελφίνι.
Θα σου χαρίσω όλο το γαλάζιο του πελάγου.
Όλο το χρυσάφι του ήλιου.
Όλο το ροζ του δειλινού!....

Αλκυόνη Παπαδάκη (Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή.)




Σοφιάννα Αγγελοπούλου

Οι φωτογραφίες αποτελούν πνευματική μας ιδιοκτησία κι απαγορεύεται η αναδημοσίευση.




28 Νοεμβρίου 2013

Αλαζονικά γαλάζια....


Ποτέ μου δεν αγάπησα τους θριαμβευτές.
Τους τροπαιούχους. 
Πάντα με φοβίζει το ποδοβολητό των καβαλάρηδων.
Αγάπησα τους μοναχικούς. 
Τους ορειβάτες. 
Τους κουρασμένους παλιάτσους. 
Αγάπησα αυτούς που έχουν ένα στυφό χαμόγελο 
και ψάχνουν ένα ανθισμένο κλαδί, 
για να ενωθούν ξανά με τη ζωή.
 Αυτούς που όταν γλιστρήσουν 
στη λακκούβα με τα λασπόνερα, 
γελάνε με το χάλι των ποδιών τους. 
Καθόλου δε λυπάμαι που με πέταξε έξω 
από τη δεξίωση ο πορτιέρης, 
γιατί δε φορούσα το κατάλληλο ένδυμα.
 Λυπάμαι μόνο που σπατάλησα πολύτιμο χρόνο,
 ψάχνοντας τις λάθος διευθύνσεις, 
που μου είχαν χώσει στην τσέπη 
διάφοροι επιτήδειοι. 
Λυπάμαι μόνο 
που δεν μπορώ πια να φοράω 
κατάσαρκα το βλέμμα των ανθρώπων.»
 «Θυμάμαι ακόμα εκείνο το γλάρο τον μοναχικό. 
Πετούσε γρήγορα προς την αντικρινή στεριά, 
σαν να ήθελε να γλυτώσει από το βλέμμα του Θεού. 
Θυμάμαι ακόμα εκείνη τη θάλασσα. 
Τόσο απόλυτα, τόσο αλαζονικά γαλάζια…

Αλκυόνη Παπαδάκη



Σοφιάννα Αγγελοπούλου

Οι φωτογραφίες αποτελούν πνευματική μας ιδιοκτησία κι απαγορεύεται η αναδημοσίευση.

27 Νοεμβρίου 2013

Μια αγάπη σαν αλάνα....

Σοφιάννα Αγγελοπούλου

Να είχα, λέει, μιαν αγάπη σαν αλάνα...
 Να κυλιόμουνα μέσα της, να ‘κανα τούμπες, 
ν΄απλωνα την αρίδα μου να λιαζόμουνα... 
Να 'ρχόντανε τα όνειρά μου σαν τις κάργιες 
να φτεροκοπούν πάνω από το κεφάλι μου. 
Βαρέθηκα να χώνω τη ρημάδα την ψυχή μου 
στα ντουλάπια και να της κρεμώ 
αρωματικά σακουλάκια να μην τη φάει ο σκόρος. 
Βαρέθηκα να περπατώ 
με την πλάτη κολλημένη στα ντουβάρια,
 γιατί νιώθω γύρω μου το θόρυβο 
από τα μαχαίρια που ακονίζονται.
 Είναι πολύ, ρε σεις, αυτό που ονειρεύτηκα; 
Μιαν αγάπη λέω, σαν αλάνα. 
Ν’ απλώσω την αρίδα μου να λιαστώ.

Αλκυόνη Παπαδάκη


Οι φωτογραφίες αποτελούν πνευματική μας ιδιοκτησία κι απαγορεύεται η αναδημοσίευση.

24 Νοεμβρίου 2013

Το ραντευού

-Εγώ την τρέλα μου

 την φοράω καπέλο, μεγάλε. 

Δεν την αφήνω να μου γίνει θηλιά. 

Κι όσο για την παράγκα μου, 

μόλις δω πως πιάνει κοριούς, 

ανάβω ένα σπίρτο και την καίω.

 Δεν το ‘χω για τίποτα. 

‘’Πόσο κάνει;’’

 Λέω στη μοίρα μου. 

Τι χρωστάω; 

Τόσο… Μου λέει. 

Παρ’ τα και δίνε του.

 Έχω ένα ραντεβουδάκι 

με την επόμενη μέρα…





Αλκυόνη Παπαδάκη



Σοφιάννα Αγγελοπούλου

Οι φωτογραφίες αποτελούν πνευματική μας ιδιοκτησία κι απαγορεύεται η αναδημοσίευση.

22 Νοεμβρίου 2013

Είναι κάτι νύχτες....

“Είναι κάτι νύχτες, 
που τ' αστέρια κατεβαίνουνε χαμηλά.
Που λιώνει το φεγγάρι
 και νοτίζει την ψυχή σου.
Είναι κάτι νύχτες,
 που όλα σιγοτραγουδούν.
 Ακόμα κι οι πέτρες. 
Και τα ξερά κλαδιά.
Αυτές τις νύχτες 
προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου.
Κι έρχεται ακάλεστη.
 Χωρίς να χτυπήσει ούτε καν την πόρτα,
 να ρωτήσει αν δέχεσαι επισκέψεις. 
Χωρίς να κρατά η αφιλότιμη, 
ούτ' ένα λουλουδάκι. 
Ούτ' ένα γλυκό, μπας και σε ξεγελάσει.
Θρονιάζεται στην ψυχή σου 
κι ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της.
«Αυτάααα! Πού είχαμε μείνει;» 
Σου λέει μ' όλο το θράσος της
 και σε κοιτά κατάματα.” 
Είν' αυτές οι νύχτες,
 που τ' άστρα κατεβαίνουν χαμηλά. 
Που λιώνει το φεγγάρι.
 Που όλα σιγοτραγουδούν. 
Είν' αυτές οι νύχτες τελικά,
 που βλέπεις καθαρά, 
το χρώμα που έχουν τα μάτια της μοναξιάς.
 Ίδιο ακριβώς, όπως οι στάχτες από τα όνειρα.

Αλκυόνη Παπαδάκη


Σοφιάννα Αγγελοπούλου

Οι φωτογραφίες αποτελούν πνευματική μας ιδιοκτησία κι απαγορεύεται η αναδημοσίευση.

21 Νοεμβρίου 2013

Αν ήταν όλα… αλλιώς!

Αν η ψυχή μας φορούσε πάντα τα καλά της 
και καλωσόριζε τα όνειρά μας…

Αν το καράβι μας έφτανε φωταγωγημένο 

στο λιμάνι που είχαμε διαλέξει…

Αν στην προβλήτα μάς περίμεναν, 

με ανθοδέσμες και χειροκροτήματα,
όλοι αυτοί που αγαπήσαμε…
Αν δεν είχαμε αφήσει την πόρτα της ψυχής μας ανοιχτή, 

για να βρουν άσυλο οι κατατρεγμένοι…
 Τι απερισκεψία κι αυτή! 
Πάντα τους ληστές τούς περνούσαμε για κατατρεγμένους.
Αν ξέραμε να διαβάζουμε εγκαίρως 

τα σημάδια των καιρών 
και να προβλέπουμε τις καταιγίδες…
Αν δεν είχαμε μπερδέψει τα σημεία του ορίζοντα

 και περιμέναμε να βγει ο ήλιος από τη δύση…
Πόσος χαμένος χρόνος, αλήθεια!
Aν… Αν…Αν ήταν όλα… αλλιώς!

Μα τότε, πώς θα ξεχωρίζαμε το φως 

που κλείνουν μέσα τους τα φύλλα της παπαρούνας;

Αλκυόνη Παπαδάκη


Σοφιάννα Αγγελοπούλου


Οι φωτογραφίες αποτελούν πνευματική μας ιδιοκτησία κι απαγορεύεται η αναδημοσίευση.

20 Νοεμβρίου 2013

Όνειρα στη φωτιά....

Κάνει τόση παγωνιά! 
Κι αυτή η ψυχή μου, τι μανία! 
Να θέλει να ρίχνει τα όνειρά της στη φωτιά για να ζεσταθεί… 

Αλκυόνη Παπαδάκη


                                                           Σοφιάννα Αγγελοπούλου

Οι φωτογραφίες αποτελούν πνευματική μας ιδιοκτησία κι απαγορεύεται η αναδημοσίευση.

17 Νοεμβρίου 2013

Άσπρο-μαύρο


Άσπρη είναι η αρία φυλή
η σιωπή
τα λευκά κελιά
το ψύχος
το χιόνι
οι άσπρες μπλούζες των γιατρών
τα νεκροσέντονα
η ηρωίνη.
Αυτά λίγο πρόχειρα

για την αποκατάσταση του μαύρου.

Κατερίνα Γώγου

Σοφιάννα Αγγελοπούλου

Οι φωτογραφίες αποτελούν πνευματική μας ιδιοκτησία κι απαγορεύεται η αναδημοσίευση.

Στο χάδι του δειλινού....

Λεπτομέρειες ασήμαντες 
που κάνουν πιο οδυνηρές τις αναμνήσεις  

και τα χρόνια μας,

 βαλσαμωμένα πουλιά, 
μας κοιτάζουν τώρα με μάτια ξένα -  

αλλά κι εγώ ποιος ήμουν; 
ένας πρίγκηπας του τίποτα  

ένας τρελός για επαναστάσεις 
κι άλλα πράγματα χαμένα  

και κάθε που χτυπούσαν οι καμπάνες

 ένιωθα να κινδυνεύει η ανθρωπότητα  
κι έτρεχα να τη σώσω.  

Κι όταν ένα παιδί κοιτάει μ' έκσταση το δειλινό,

 είναι που αποθηκεύει θλίψεις για το μέλλον.            

 Τάσος Λειβαδίτης




Έξω κατασταλάν τα ύστερα θάμπη·ριγεί απαλά η ιστορία των φύλλων·το μάρμαρο θανατερά αίφνης λάμπει·λες και σ’ εγγίζ’ η θερμασιά των θρύλων.
5Ας μην ανάψουμε το φως! Μη σβήσειαπ’ τα μάτια κάποια πάλλευκη οπτασία.Πλησίασέ μου αργά μη και ξυπνήσειτο σκοτάδι που ζώνει τη[ν] καρδία.
Έλα στο παραθύρι, πώς βουλιάζει10το σύννεφο αμίλητο να δούμε,τη νυχτερίδα τη[ν] πνοή που αρπάζει·
και κει βαθι’ ας δακρύσουμ’ έν’ αστέριτον όρκο χείλη χείλη που θα πούμεκι ο Θεός να τον ακούσει που μας ξέρει!Κ.Βάρναλης




Σκυφτός στο δειλινό ρίχνω τα δίχτυα μου θλιμμένα
στα ωκεάνεια μάτια σου.

Εκεί αποσύρεται και φλέγεται μέσα στην πιό ψηλή φωτιά
η μοναξιά μου που τινάζει τα χέρια της σα ναυαγός.

Κάνω σινιάλα κόκκινα στα μάτια σου που απουσιάζουν
και κυματίζουν σαν τη θάλασσα στα πόδια ενός φάρου.

Μόνο σκοτάδια κρύβεις μέσα σου, γυναίκα μακρινή, δική μου
κι από το βλέμμα σου αναδύεται καμιά φορά η ακτή του τρόμου.

Σκυφτός στο δειλινό ρίχνω τα δίχτυα μου τα θλιμμένα
σ' αυτή τη θάλασσα που αναταράζει τα ωκεάνεια μάτια σου.

Τα νυχτοπούλια ραμφίζουν τα πρώτα αστέρια
που σπινθηρίζουν όπως η ψυχή μου όταν σ' αγαπώ.

Καλπάζει η νύχτα στη φοράδα της τη σκοτεινή
σκορπίζοντας γαλάζια στάχυα πάνω στους αγρούς.

Πάμπλο Νερούδα


































































Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον
είμαστε κιόλας νεκροί.

Τάσος Λειβαδίτης



                                                                   Σοφιάννα Αγγελοπούλου

Οι φωτογραφίες αποτελούν πνευματική μας ιδιοκτησία κι απαγορεύεται η αναδημοσίευση.

Το δείλι

Τα παιδάκια που παίζουν στ' ανοιξιάτικο δείλι
-μια ιαχή μακρυσμένη-
τ'αεράκι που λόγια με των ρόδων τα χείλη,
ψιθυρίζει και μένει,
τ'ανοιχτά παραθύρια που ανασαίνουν την ώρα,
η αδειανή κάμαρά μου,
ένα τραίνο που θά 'ρχεται από μια άγνωστη χώρα
τα χαμένα όνειρά μου,
οι καμπάνες που σβήνουν, και το βράδυ που πέφτει
ολοένα στην πόλη,
στων ανθρώπων την όψη, στ'ουρανού τον καθρέφτη
στη ζωή μου τώρα όλη...


Κ.Καρυωτάκης















Σοφιάννα Αγγελοπούλου

Οι φωτογραφίες αποτελούν πνευματική μας ιδιοκτησία κι απαγορεύεται η αναδημοσίευση.

14 Νοεμβρίου 2013

Η έξοδος κινδύνου....

Τα όνειρα, συνήθως προδίδουν.
Παραπλανούν.
Καμιά φορά και σκοτώνουν.
Όμως, δεν γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι ...
Δεν έχει νόημα.
Δεν έχει ουσία.
Να ονειρεύεσαι!
Κοίτα μόνο να 'χεις σταμπάρει καλά την έξοδο κινδύνου από τα όνειρά σου.
Τότε σώζεσαι ..


Αλκυόνη Παπαδάκη.




Σοφιάννα Αγγελοπούλου

Οι φωτογραφίες αποτελούν πνευματική μας ιδιοκτησία κι απαγορεύεται η αναδημοσίευση.

13 Νοεμβρίου 2013

Δρόμοι,ταξίδια,φυγές.......










Όλες οι παραπάνω φωτογραφίες δρόμων είναι του Αντώνη Καμπάνη.


Οι φωτογραφίες  αποτελούν πνευματική μας ιδιοκτησία κι απαγορεύεται η αναδημοσίευση.